البته شاید یک دلیل ماندن دایی، عدم استطاعت مالی بود. او در مدت خدمتش، مالی نیندوخت. خانه‌ای که در آن زندگی می‌کرد، متعلق به همسرش، خانم کامبیز بود. همسرش، نوه خاله سید جلال‌الدین تهرانی بود. او ماند تا تاوان دشمنی حاج تقی رضایی، پدر رضایی‌های سازمان مجاهدین خلق، و همراهی برخی از تندروها با او را بدهد.
اسفند ۱۳۵۷ بود که خبردار شدم دایی را دستگیر کرده‌اند، موازی برادرانم در تهران، من هم در اصفهان شروع به فعالیت کردم. در ابتدا نزد آیت‌الله طاهری اصفهانی رفتم. او هم پدر دامادم بود و هم از مساعدت‌های سپهبد نسبت به انقلابیون باخبر بود. در دیدارم از یکایک افرادی که توسط او از حبس و اعدام نجات یافته بودند، نام برده و یادآوری کردم. گفتم اینک او نیازمند کمک نیازمندان دیروز خود است. کاری کنید که اعدامش نکنند. آیت‌الله گفت: «باشد، تلفن می‌کنم». به آقای خلخالی تلفن کرد و گفت: «آقای مدرس خیلی کمک کرده، مواظب باشید کسی او را اعدام نکند».
حاج آقا علاء هم در تهران شروع به فعالیت کرد. با آیت‌الله مطهری نزد امام خمینی رفته بود. حاج آقا علاء از معتمدان امام بود. او هواپیمای حامل امام از پاریس به تهران را بیمه کرد. همچنین در راه‌اندازی اتاق بازرگانی با حکم امام به عضویت اتاق در آمد. حاج آقا علاء در دیدارش با امام از کمک‌های دایی به انقلابیون شرحی می‌دهد. امام به آقای مطهری می‌گوید: «به زندان قصر بروید و به آقای ربانی شیرازی بگویید او را فعلاً محاکمه نکنند». آنان به زندان قصر نزد آیت‌الله ربانی شیرازی رفته و پیام امام را به او می‌رسانند. اما تقدیر به گونه‌ای دیگر رقم خورد.
از پی حاج آقا علاء و شهید مطهری، مجاهدین به همراهی آقای خلخالی به زندان قصر می‌آیند. آیت الله ربانی که می‌بیند اینان درصدد انجام اقدامات و محاکماتی هستند، زندان قصر را به حالت قهر ترک کرده و به شیراز می‌رود.
در آن شب حاج تقی رضایی میاندار می‌شود. دستور می‌دهد اول از همه، دایی را بیاورند. خلخالی بساط محاکمه را می‌گستراند و حکم به اعدام او می‌دهد. ساعت چهار صبح، حاج تقی با حاج آقا علاء تماس می‌گیرد و خبر مرگ دایی را می‌دهد.